«صدر و بارزانی»، ائتلافی علیه منافع ملی عراق

به گزارش صدای ایران، عراق با مشکلات متعددی دست به گریبان است که حل آنها نیازمند اهتمام و عزم جدی کلیه مسئولین، گروه ها و شخصیت های تاثیرگذار و البته مردم است.

متاسفانه باید به این واقعیت اشاره کرد که نه دولت مصطفی کاظمی و نه دولت های قبل از آن نتوانستند آنگونه که باید به طور اساسی و ریشه‌ای مسائل و مشکلات کشور را مرتفع کنند.

دلایل متعددی موجبات ناکامی دولت های عراق پس از ۲۰۰۳ تاکنون را فراهم کرده که از جمله مهمترین آنها نبود قدرتی است که بتواند حرف آخر را داشته باشد به نحوی که دیگر نهادهای قدرت و شخصیت های اثر گذار در عراق از آن تبعیت داشته باشند یا به تعبیر دیگر عراق فاقد یک ائتلاف گسترده تاثیرگذار بوده و هست.

در راستای جبران این خلا، گروه‌ها و شخصیت‌های عراق در آستانه انتخابات پیش رو توجه بیشتری به مقوله ائتلاف سازی دارند تا با نزدیک کردن دیدگاه‌های متضاد خود به یکدیگر، احتمال پیروزی در انتخابات و برخورداری از سهم بیشتر در کیک قدرت را افزایش دهند.

با نگاهی به سوابق، نوع نگرش و اهداف کسانی چون «مسعود بارزانی» رهبر حزب دموکرات کردستان و «مقتدی صدر» رهبر جریان صدر، متوجه می شویم که این دو از پیمان ها و ائتلاف های قبلی خود به راحتی خارج شدند یا به تعبیری به وعده‌های خود عمل نکرده‌اند.

مقتدی صدر تلاش های گسترده ای در جهت تسلط حداکثری بر دولت آینده عراق دارد و به موازات آن سودای نشستن بر جایگاه مرجعیت شیعیان عراق را در سر می پروراند.
 
این موضوع برای صدر به اندازه ای جدی است که با پشتوانه مالی «یک میلیارد دلاری» در انتظار زمانی است که شیعیان عراق نسبت به فقدان آیت الله سیستانی نگران آینده خود و کشورشان هستند و آن وقت خواهد بود که دست ها و عوامل مختلفی از داخل و خارج یک صدا مقتدا صدر را مرجع بعدی شیعیان عراق خواهند نامید.

مسعود بارزانی هم کماکان در آرزوی «استقلال اقلیم کردستان» عراق است و به هر دستاویزی چنک می اندازد تا شاید روزی به این آرزوی دیرینه خود دست یابد.

یکی دیگر از اهداف بارزانی تصاحب «جایگاه ریاست جمهوری» در دولت آینده عراق است، جایگاهی که در اختیار حزب اتحادیه میهنی کردستان است و بارزانی خواهان در اختیار گرفتن این پُت برای حزب دموکرات است.

در پایان این گزارش باید گفت، تصور این موضوع که دو چهره سیاسی شیعه و کُرد که به آنها اشاره شد و هر یک هم در حوزه اقلیمی خودشان افرادی تأثیرگذار به حساب می آیند با یکدیگر ائتلاف کرده و بخواهند با اشتراک مساعی کنترل دولت آینده و البته مرجعیت بعدی این کشور را در دست بگیرند نگران کننده خواهد بود و به زعم کارشناسان امر با توجه به سابقه ای که از عملکرد و منش سیاسی آن دو وجود دارد، در تضاد با منافع و امنیت ملی عراق خواهد بود.